Spagiryka w praktyce

Spagyric najczęściej odnosi się do nalewki roślinnej, do której dodano również popiół spalonej rośliny. Wydaje się, że pierwotnym uzasadnieniem dla tych specjalnych nalewek ziołowych było to, że nie można oczekiwać, że ekstrakt zawierający alkohol będzie zawierał wszystkie właściwości lecznicze żywej rośliny, dlatego popiół lub składnik mineralny spalonej rośliny przygotowywano oddzielnie, a następnie dodawano z powrotem do „wzmocnić” nalewkę alkoholową. Dlatego też korzenie tego słowa odnoszą się najpierw do procesu ekstrakcji lub separacji, a następnie do procesu rekombinacji. Uważa się, że te ziołowe nalewki mają lepsze właściwości lecznicze niż zwykłe nalewki alkoholowe. Teoretycznie te spagiryry mogą również opcjonalnie zawierać materiał z fermentacji materiału roślinnego, a także dowolny składnik aromatyczny, taki jaki można otrzymać przez destylację. Ostatnim spagirykiem powinno być ponowne zmieszanie wszystkich takich ekstraktów w jedną „esencję”.
Z kolei koncepcja środka spagirycznego opiera się na trzech głównych zasadach alchemii, zwanych solą, siarką i rtęcią. „Podstawą materii była alchemiczna trójca zasad - soli, siarki i rtęci. Sól była zasadą trwałości （braku działania） i niepalności; rtęć była zasadą topliwości （zdolności topnienia i płynięcia） i lotności; oraz siarka była zasadą łatwopalności. ”Trzy pierwotne właściwości alchemiczne i ich odpowiednik w lekarstwie spagirycznym to:
Rtęć = elementy wodne, reprezentujące esencję życiową rośliny, sam wyciąg alkoholowy rośliny jest nośnikiem esencji życiowej.
Sól = pierwiastek ziemi, reprezentujący sole roślinne ekstrahowane z kalcynowanych popiołów ciała rośliny.
Siarka = element ognia, cnota rośliny, reprezentująca esencję olejku eterycznego rośliny.
Paracelsus stwierdził, że prawdziwym celem alchemii nie był wulgarny cel produkcji złota, ale raczej produkcja leków. Termin „Spagyria” został użyty przez Paracelsusa w jego książce „Liber Paragranum”, wywodząc się od greckich słów „spao” i „ageiro”, których podstawowym znaczeniem jest „rozdzielać i łączyć”.
Sformułował, że natura sama w sobie jest „surowa i niedokończona”, a człowiek otrzymał zadanie od Boga, aby wyewoluować na wyższy poziom. Przykładowo: „surową” roślinę leczniczą rozdziela się na podstawowe składniki, które nazwał „rtęcią”, „siarką” i „salą”, a tym samym oczyszcza się ze składników zbędnych. Następnie „Mercurius”, „siarka” i „sal” zostały ponownie połączone, tworząc lek.
W kategoriach współczesnych byłaby to ekstrakcja olejków eterycznych z parą otrzymującą „siarkę”. Następnie fermentacja pozostałej rośliny i destylacja powstałego alkoholu w ten sposób uzyskuje „mercurius”. Ekstrakcja składników mineralnych z popiołu z wytłoków, które byłyby „salami”. Rozcieńczenie olejków eterycznych w alkoholu, a następnie rozpuszczenie w nim soli mineralnych dałoby ostateczną miksturę.
Należy zauważyć, że jest to uproszczona reprezentacja procesu, który różni się znacznie w zależności od wybranego źródła.